Mr Thodoris Atheridis
Actor & Auteur
«Τα εφηβικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, τα στοίχειωσε ο Matt Dillon και η ταινία “Ruble Fish”. Με την παρέα μου ήμασταν οι outsiders, κάναμε τις αλητείες μας και φυσικά διεκδικούσα το αρχηγιλίκι. Αλλά και ως πιτσιρικάς στο σχολείο ήθελα να είμαι αρχηγός στο παιχνίδι. Έπαιζα καλή μπάλα, αλλά ήμουν κακός μαθητής και φασαριόζος. Ως έφηβοι ψωνίζαμε second hand ρούχα από την αμερικάνικη αγορά, Levi’s παντελόνια, φανελάκια και πουκάμισα, ό,τι ακριβώς φορούσε ο Dillon. Στα 14 μου, είχα πάει κρυφά στην Καλλικράτεια, στη Χαλκιδική, έσπασα το χέρι μου και έκανα οτοστόπ για να επιστρέψω. Όταν ειδοποίησαν τους γονείς μου από το νοσοκομείο, κόντεψαν να μείνουν οι άνθρωποι. Έκανα δύο χρονιές τη Β’ λυκείου, καθώς έμεινα στην τάξη και η κοπέλα μου τότε, φοιτήτρια Χημικού, μου είπε πως δεν μπορεί να είναι με κάποιον που δεν είχε απολυτήριο. Το μεγαλύτερο μάθημα ζωής και την πιο οδυνηρή διάψευση-προδοσία, τα πήρα στα 16,5 όταν αποβλήθηκα και δεν με στήριξε κανείς, παρόλο που ήμουν πάντα μπροστάρης διεκδικώντας για όλους, ως πρόεδρος του 15μελούς. Δεν με δεχόταν κανένα σχολείο, μέχρι που τα κατάφερα, άλλαξα ρότα και πήρα απολυτήριο με 17. Απομυθοποίησα πολλά τότε, αποδεσμεύτηκα από κάθε μαζική κίνηση, κατανοώντας πως άλλο το ιδεολόγημα και άλλο το βίωμα».
Mrs Myrto Alikaki
Actress
«Μεγάλωσα σε γειτονιά, στο Χαλάνδρι, με ποδήλατα, πατίνια και παιχνίδι και αυτό καθόρισε την παιδική μου ηλικία, ενώ στο σπίτι το περιβάλλον ήταν άκρως καλλιτεχνικό, καθώς οι γονείς μου ήταν απόφοιτοι της σχολής Καλών Τεχνών. Υπήρχαν πινέλα, μπογιές και βιβλία παντού. Δεν έπαιζα με κούκλες, ήμουν αγοροκόριτσο, κάτι που με ακολούθησε και στο γυμνάσιο. Εμμονή με την εικόνα δεν είχα ποτέ και μόνο μετά τη δραματική σχολή συνειδητοποίησα πόσο μικροκαμωμένη ήμουν. Φορούσα παντελόνια και αθλητικές φόρμες. Για φούστες και φορέματα, ούτε λόγος. Μια φορά δανείστηκα φούστα της μαμάς για ένα πάρτι κι εκείνη τρελάθηκε από τη χαρά της. Στα μαλλιά μου έκανα τα πάντα: σχεδόν ξυρισμένα, εξαιτίας της αγάπης μου για την Annie Lennox και τη Sinead O’ Connor και new wave κουρέματα τύπου The Cure. Στο γυμνάσιο γέμισα με τρύπες τα αυτιά και στο λύκειο έγινε και η τρύπα στη μύτη. Μου άρεσε η πανκ ροκ μουσική, ήμουν πνεύμα επαναστατικό, αλλά πάντα πειθαρχημένη και καλή μαθήτρια. Και επειδή δεν είχα ποτέ μπλεξίματα, είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη των γονιών μου. Και τη μοναχικότητα της εφηβικής μελαγχολίας την απόλαυσα. Έβλεπα ταινίες μόνη στο σινεμά, ενδιαφερόμουν για το θέατρο, διάβαζα στο σπίτι. Έτσι κι αλλιώς ως μοναχοπαίδι, τη μοναξιά την είχα συνηθίσει».
Mrs Smaragda Karidi
Actress
«Στα Εξάρχεια, όπου μεγάλωσα, σίγουρα θυμούνται ακόμη εμένα και την θεότρελη παρέα μου. Κάναμε από φάρσες μέχρι παρακολουθήσεις. Ο καημός μου ήταν να γίνω ντετέκτιβ και να εξιχνιάζω εγκλήματα, καθώς διάβαζα μετά μανίας τα βιβλία της Enid Blyton – “Οι μυστικοί 7” & “Τα πέντε λαγωνικά”- και μετά ήθελα να τα ζήσω. Έκανα πολλά είναι η αλήθεια. Μέχρι και αυγά έκρυβα σε κάλτσες και τα έβαζα κάτω από λάμπες για να κλωσήσουν, ώστε να έχω τα δικά μου κοτοπουλάκια! Είχα επιφύλαξη και συστολή μέχρι να μου ανοίξει κάποιος πρώτος κουβέντα, αλλά μόλις ένιωθα οικειότητα, γινόμουν υπερδραστήρια. Είχα κόμπλεξ με τα παναδύνατα πόδια μου, δεν πάχαινα με τίποτε. Στο σπίτι κυκλοφορούσα βάζοντας βάτες της μαμάς για να έχω δήθεν ψωμάκια, ενώ στο σχολείο έβαζα χοντρά κολάν μέσα από το τζιν για να δείχνω κανονική. Δεν βιαζόμουν να μεγαλώσω, ούτε να βάλω τακούνια. Απολάμβανα το ακαταλόγιστο του παιδιού. Φυσικά με την κοριτσοπαρέα, στο γυμνάσιο, υιοθετήσαμε όλες τις κακογουστιές των 80s στο ντύσιμο και το μαλλί χαίτη. Στην Α’ γυμνασίου κατάλαβα πως αρέσω στα αγόρια, γιατί μου έλεγαν “να τα φτιάξουμε” και εγώ για να μη τους στενοχωρήσω, απαντούσα στην αρχή “άσε με να το σκεφτώ” και μετά τους έλεγα “όχι, δεν θέλω να κάνω σχέση”».
Mrs Maria Kavogianni
Actress
«Ως παιδί ήμουν ιδιαίτερα ντροπαλή, αλλά όχι αντικοινωνική. Είχα 2-3 σταθερές φίλες, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε ενδιαφερόμουν πολύ για το τι θα φορέσω στο σχολείο. Μάλλον βαριόμουν να αλλάζω συνεχώς ρούχα και δεν ένιωσα ποτέ κοκεταρία. Όσο για τα κομπλιμέντα στην οικογένεια, τα έπαιρνε όλα ο αδελφός μου για τα μάτια του και μου έκλεβε τη δόξα, τον οποίο μάλιστα ακολουθούσα τα καλοκαίρια στις διακοπές, στις εξόδους του. Όπου πήγαινε εκείνος, δίπλα κι εγώ. Εντάξει, και τα δικά μου μάτια άρεσαν, ειδικά τα καλοκαίρια που μαύριζα, ξάνθαιναν τα μαλλιά και αδυνάτιζα. Δεν ένιωσα, όμως, ποτέ η ωραία του σχολείου, ειδικά μάλιστα στο γυμνάσιο που είχα παραπάνω κιλά και δεν μου άρεσα. Στα 15-16 μου που αδυνάτισα και άρχισαν και οι πρώτοι έρωτες, ένιωθα καλύτερα. Αλλά μειονεκτικά δεν μπορώ να πω πως ένιωσα ποτέ. Απλώς, η κοινωνικότητα και το μεγάλο “άνοιγμα” για μένα έγινε με το θέατρο, ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Ό,τι δεν έκανα μικρή, το έκανα μετά στη δουλειά μου, ξεπέρασα τη συστολή και πήρα φόρα που λένε. Είχα, πάντως, μια συνήθεια από παιδί και την έχω ακόμη σήμερα. Κοιτάζομαι πολύ στους καθρέφτες. Χωρίς να με θαυμάζω, χωρίς συγκεκριμένη αιτία και αφορμή. Απλά κοιτάω πώς είμαι…».
Mrs Vicky Stavropoulou
Actress
«Ήμουν το αγαπημένο παιδί της γειτονιάς, στις δυτικές συνοικίες. Υπήρξα κορίτσι – ορχήστρα και παρέμεινα! Αγαπούσα τα παιδιά, το παιχνίδι, τις τρέλες και το χιούμορ. Θυμάμαι τα πάρκα και τις πλατείες, όπου γινόμασταν όλοι μια παρέα, τον κήπο μας, ακόμη και τις σκηνές που στήθηκαν στο σεισμό και μέναμε όλοι μαζί. Ως πιτσιρίκα έκανα κολύμβηση, ήμουν juicy, αλλά γυμνασμένη. Άρχισα να “αυξάνομαι και να πληθύνομαι” στο λύκειο. Ποτέ δεν με αφορούσε ιδιαίτερα το έξω των ανθρώπων, αλλά το μέσα τους. Η μητέρα μου ποτέ δεν ξεπέρασε τα άρβυλα Dr Martens: “σαν τα συγκρουόμενα στο λούνα παρκ είσαι!”, έλεγε. Η γιαγιά, πάλι, ταραζόταν όταν έβαζα ένα φούξια φαρδύ πουλόβερ ως φορεματάκι. Αχ, τι της είχα κάνει της γιαγιάς… Της είχα πει, φεύγω για λίγο και επιστρέφω. Έφτασα στη Χαλκίδα, όπου και μείναμε το βράδυ, αφού πρώτα τηλεφώνησα στη μαμά, λέγοντας ψέματα φυσικά. Μέχρι και κούκλα σκέπαζα το βράδυ στο κρεβάτι μου και έβγαινα. Γενικά, είχα τον τρόπο μου, ήμουν καταφερτζού. Όπου με έπαιρνε, έκανα επίκληση στο συναίσθημα. Το μόνο που μου έλειψε είναι ότι δεν είχα ούτε χωριό, ούτε εξοχικό, όταν όλοι έφευγαν. Και νιώθω ευγνωμοσύνη που σήμερα πλέον επέλεξα εγώ το χωριό μου, κοντά στη φύση, με το μποστάνι μας, στη Μεσσηνιακή Μάνη».
Mrs Vicky Volioti
Actress
«Ήμουν ζωηρή, υπερκινητική, δυναμική, ανεξάρτητη και έξω καρδιά. Μεγάλωσα σε γειτονιά, στο Κάτω Χαλάνδρι, όπου παίζαμε μέχρι αργά έξω, είχαμε ποδήλατα, σκαρφάλωνα σε συκιές για να κόψω τα σύκα, έπαιζα ποδόσφαιρο, αγοροκόριτσο. Ήταν πολύ ξένοιαστα χρόνια μέχρι τη μεγάλη αλλαγή, η οποία ήρθε στα 14 μου περίπου, με την επώδυνη ασθένεια του πατέρα μου. Η απώλειά του στα 16 μου χρόνια διαμόρφωσε ένα διαφορετικό τοπίο και το “παιδί” μέσα μου χάθηκε. Δεν ήμουν ποτέ δύσκολη, αλλά δύσκολες ήταν οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν. Σε ό,τι αφορά την εμφάνισή μου, ποτέ δεν ασχολήθηκα. Φορούσα πάντα παντελόνια και τζιν. Τίποτε άλλο. Και τα μαλλιά μου πέρασαν από όλα τα στάδια. Κοντά τα έκοψα στα 16 μου. Επίσης, στην εφηβεία μου ήμουν πιο ζουμερό κορίτσι, δεν είχα τη λιανή φιγούρα, η οποία διαμορφώθηκε στα χρόνια της σχολής. Τότε ήταν που άρχισε να με αφορά και το θέμα της εμφάνισης, αλλά δεν το έκανα και με μεγάλη επιτυχία, ποτέ δεν έγινα μοδάτη γυναίκα. Περιστατικό που με θύμωσε πολύ, κυρίως για τον εαυτό μου και την εμπιστοσύνη των γονιών μου που κλονίστηκε, ήταν όταν στα 15 μου, από άτυχη συγκυρία, με είδαν οι γονείς μου με τσιγάρο. Τους στενοχώρησα, στενοχωρήθηκα και μου στοίχισε πολύ…».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ: ΑΡΗΣ ΚΑΒΑΤΖΙΚΗΣ